Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Old Skool Forever

Lagwagon. Ο οποιοσδήποτε πρόλογος είναι περιττός. Το συγκρότημα του -i am so very talented- κυρίου Joey Cape είναι φυσικά ένα από τα αγαπημένα μου και παραμένει σταθερή αξία στη ζωή μου όσα χρόνια κι αν περάσουν.


Οι Lagwagon ήταν το πρώτο συγκρότημα που υπέγραψε στη θρυλική Fat Wreck Chords, την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία που ίδρυσε ο Fat Mike των ΝΟFX (αν δεν ξέρετε ποιοι είναι οι ΝOFX δεν είστε φίλοι μου) με την πρών γυναίκα του Erin, το 1990 στην California (πού αλλού...). Δημιουργώντας τον, διάσημο πλέον, Fat Wreck ήχο, με τα γρήγορα drums, την κιθαριστική δεξιοτεχνία και την αδιαμφισβήτητη μελωδικότητα, οι Lagwagon είναι το βαρύ πυροβολικό της εταιρίας και έχουν επηρεάσει άπειρο κόσμο εντός και εκτός μουσικής βιομηχανίας.


Από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν κάνει παύσεις και έχουν επανενωθεί αρκετές φορές, το Νοέμβριο που μας πέρασε επανακυκλοφόρησαν πέντε από τα πιο κλασσικά άλμπουμ της μακρόνης καριέρας τους (Duh, Trashed, Hoss, Double Plaidinum, Let's Talk About Feelings). Ναι, ναι...χάρηκα ιδιαιτέρως με αυτό το γεγονός!


Το όνομα του συγκροτήματος προήλθε από το βαν που χρησιμοποιούσαν για τις συναυλίες τους και το οποίο απεικονίζεται στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ Thrashed.  Tο συγκεκριμένο άμπουμ μάλιστα, είναι μέχρι σήμερα ένα από τα πιο πετυχημένα στην ιστορία του συγκροτήματος.


Ο frontman Joey Cape έχει κυκλοφορήσει και σόλο δουλειές που πολύ μου αρέσουν. 'Αλλο κεφάλαιο όμως αυτό στο οποίο θα επανέλθω σύντομα. Για την ώρα σας αφήνω με ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, το "Making Friends". 'Ετσι για να θυμηθώ λίγο την εφηβεία μου, όταν μέσα από την punk rock μουσική ανακάλυπτα και τον κόσμο.







Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Of Crows and Crowns

Η αγάπη μου για τους Thrice και ο έρωτας μου για τον frontman τους, Dustin Kensrue, είναι δύο πράγματα γνωστά σε όλους. Ώρες ώρες μπορεί να καταντάω και γραφική όμως καθόλου δεν ντρέπομαι γι' αυτό. Ναι, είμαι μία groupie!


Πριν από μερικούς μήνες έμαθα για την απόφαση του συγκροτήματος να κάνει μία μεγάλη παύση με άγνωστη ημερομηνία επιστροφής. Περιττό να σας περιγράψω τη στενοχώρια και τη θλίψη μου. Πολλοί μιλούν για οριστική διάλυση, εγώ όμως στέκομαι στηνανακοίνωση του Dustin μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της μπάντας, στην οποία αναφέρει πως οι Thrice δεν διαλύονται. Χαρακτηριστικά λέει: "If nothing has broken us up by now, I doubt anything ever could". Οπότε κι εγώ δε θα σταματήσω να ελπίζω σε μία νέα δουλειά τους η οποία είμαι σίγουρη πως θα αποζημιώσει όλους τους θαυμαστές τους για την περίοδο απουσίας τους.


Το 2007 ο Kensrue κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο άλμπουμ με τίτλο Please Come Home. Περιττό να σας πω ότι το έχω λιώσει. Το 2008, κυκλοφορεί το This Good Night is Still Everywhere, μία συλλογή χριστουγεννιάτικων τραγουδιών. Τα επόμενα χρόνια ακολουθούν οι δύο τελευταίες δουλειές με τους Thrice, τα άλμπουμ Beggars και Major/Minor


Όλον αυτόν τον καιρό αναρωτιόμουν αν ο Dustin θα ηχογραφήσει κάποιο νέο άλμπουμ μέχρι που τις προάλλες ανακάλυψα ένα καινούριο βίντεο στο youtube. Σε μία πολύ πρόσφατη ζωντανή εμφάνισή του τραγούδησε ένα νέο τραγούδι το οποίο θα συμπεριλαμβάνεται στην καινούρια του δισκογραφική δουλειά. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και, όπως ήταν αναμενόμενο, το Of Crows and Crowns (γιατί αυτός είναι ο -προσωρινός σύμφωνα με τον Dustin- τίτλος) το ακούω κάθε μέρα! Το γεγονός ότι το τραγούδι αυτό το έγραψε για τη γυναίκα του με κάνει να τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ...και να ζηλεύω αφόρητα την κυρία Kensrue για την απίστευτη τύχη της! Εφόσον όμως δεν μπορώ δυστυχώς να κάνω κάτι γι' αυτό, θα περιμένω εναγωνίως την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ του αγαπημένου μου Dustin!



Oh when you kiss me I am lost, or is it that I'm found?

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

The Naked+Famous

Τελευταία μουσική ανακάλυψη: The Naked+Famous. Πέντε τύποι από τη Νέα Ζηλανδία οι οποίοι το 2010 κυκλοφόρησαν το -έχω κολλήσει και το ακούω συνέχεια- άλμπουμ "Passive Me, Aggressive You" (thumbs up και μόνο για τον εμπνευσμένο τίτλο) μέσω της δισκογραφικής Somewhat Damaged/Fiction Records. Η μουσική τους έχει περιγραφεί ως indie rock, electropop, indie pop, shoegaze, κτλ., κτλ. Ανεξάρτητα από τους όποιους χαρακτηρισμούς, αυτό που έχω εγώ να πω είναι ότι όλα τους τα τραγούδια είναι του γούστου μου και με κάνουν να αισθάνομαι καλά ακούγοντας τα. Μου φέρνουν στο μυαλό καλοκαίρι, ρεμάλιασμα, θάλασσες, ποτά...συν ότι με κάνουν να χορεύω ασυναίσθητα οπότε αν κάποια στιγμή με δείτε να χοροπηδάω να ξέρετε πως λικνίζομαι στο ρυθμό του "Young Blood".







The bittersweet between my teeth
Trying to find the in-between
Fall back in love eventually

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

La La Lana del Rey

Εγώ αυτό το κορίτσι το στηρίζω και το αγαπώ σε πείσμα των -ομολογουμένως- πολλών αρνητικών κριτικών που δέχεται από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε στο μουσικό στερέωμα. Εντάξει, αναγνωρίζω το γεγονός ότι οι live εμφανίσεις της δεν είναι και οι καλύτερες. Σίγουρα η σκηνική της παρουσία θέλει δουλειά και σίγουρα οι ερμηνείες της δεν είναι αψεγάδιαστες. Όπως όμως και η ίδια έχει δηλώσει το ζωντανό δεν ήτανε ποτέ το φόρτε της και αμφιβάλλει αν θα γίνει κάποια στιγμή. Συγκεκριμένα έχει πει "I'm a writer first and a singer second" υπογραμμίζοντας έτσι και τις προταιρεότητες της. Τα τραγούδια της μοιάζουν με ημερολόγιο της ζωής της όπου κυρίαρχη θέση, όπως και στη ζωή των περισσότερων κοριτσιών, κατέχει ένα αγόρι. Ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με μερικούς στίχους της και όποιος πει το αντίθετο ψεύδεται ασυστόλως. Αυτό σας το υπογράφω. Εγώ προσωπικά θεωρώ το album της Lana ένα από τα καλύτερα της χρονιάς και κάθε φορά που το ακούω βρίσκω και διαφορετικό τραγούδι να με αντιπροσωπεύει και, ως εκ τούτου, να μου κολλάει στο μυαλό. Πάντως και μόνο το γεγονός ότι η κοπέλα αυτή έχει καταφέρει να δημιουργήσει τόσους εχθρούς από τη γέννηση της καλλιτεχνικής της περσόνας (γιατί το πραγματικό της όνομα είναι Lizzy Grant) σημαίνει ότι κάτι κάνει σωστά. I'm with team Lana  λοιπόν. 



Love you more than those bitches before