Είμαι από τους ανθρώπους που όταν η διάθεση και η ψυχολογία τους δεν είναι και στην καλύτερη φάση η μουσική έρχεται σαν από μηχανής θεός να συμπληρώσει την εικόνα "κοιτάω τοίχο/ταβάνι/πουθενά συγκεκριμένα ενώ παράλληλα εκατομμύρια σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου". Απογοητεύσεις, χωρισμοί, επαγγελματικά προβλήματα, τσακωμοί, κτλ, κτλ. Όλα καταστάσεις που, κατά τη γνώμη μου, δεν βιώνονται σωστά χωρίς το απαραίτητο soundtrack.
Το παράδοξο είναι ότι πάντα καταφεύγω σε μάλλον υποτονικά και μελαγχολικά ακούσματα και αναρωτιέμαι μήπως ενδόμυχα σαμποτάρω η ίδια τον εαυτό μου αποφεύγοντας να κάνω κάτι για να νιώσω καλύτερα. Αυτοκαταστροφικές τάσεις δεν έχω όμως αρνούμαι πεισματικά να αφήσω τα διάφορα αισιόδοξα και σαν από λούνα παρκ βγαλμένα τραγουδάκια να μου φτιάξουν το κέφι. Αυτά προτιμώ να τα ακούω στο γυμναστήριο καθώς πρέπει να ομολογήσω ότι αποτελούν εξαιρετικό κίνητρο για να την παλέψεις όταν το μόνο που θες να κάνεις είναι να κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα! Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η έθνικ μελωδία που χορεέυει με τόση χάρη και τόσο σκέρτσο η Μαρία Ηλιάκη στο "Δέστε Τους" αποτελεί φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα μου γιατί απλά δεν υπάρχει. Σε υποχρεώνει βρε παιδί μου να αισθανθείς καλά, θες δε θες, έστω και για λίγα λεπτα! Αυτό και η μουσική υπόκρουση της ενότητας "Λαδί Πασούμι", πάλι της ίδιας εκπομπής (της οποίας και είμαι μεγάλη θαυμάστρια και πολύ περήφανη για αυτό).
Επειδή το έχω φιλοσοφίσει το θέμα, έχω καταλήξει στην εξής θεωρία: η καταθλιπτική μουσική όταν ακούγεται σε στιγμές που ο ακροατής βιώνει δυσάρεστες καταστάσεις εναρμονίζεται με το γενικότερο περιβάλλον βοηθώντας τον/την να σκεφτεί, να συλλογιστεί, να αποφασίσει τι θα κάνει και όχι να κοροϊδεύει τον εαυτό του/της πιστεύοντας πως ζει σε ένα ροζ συννεφάκι. Δηλαδή όταν ο άλλος έχει μόλις χωρίσει και ακούσει το "I got a feeling that tonight's gonna be a good night" θα αναθαρρήσει προσωρινά και μετά τι; Όταν το τραλαλα τελειώσει θα επανέλθει στην πραγματικότητα μετά από μια πρόσκαιρη χαρά των 3-4 λεπτών. Σκοτσέζικο ντους. Σε κανέναν δεν αρέσει το σκοτσέζικο ντους.
Με λίγα λόγια, όταν θες να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα πρέπει να το κοιτάς κατάματα και όχι να πλανάσαι πλάνην οικτρά (λέγοντας την παραπάνω φράση φαντάζομαι τον Chuck Norris να έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση του ξυλοκοπήματος και να το παίζει προπονητής/μέντορας σε εκκολαπτόμενο φυντάνι). Με το να ακούς τραγουδάκια φτιαγμένα από όνειρα και χαρά δεν πρόκειται να φτιάξει τίποτα. Suck it up λοιπόν, κάνε την ενδοσκόπηση και την αυτοκριτική σου και πάμε γι'άλλα.
Το παράδοξο είναι ότι πάντα καταφεύγω σε μάλλον υποτονικά και μελαγχολικά ακούσματα και αναρωτιέμαι μήπως ενδόμυχα σαμποτάρω η ίδια τον εαυτό μου αποφεύγοντας να κάνω κάτι για να νιώσω καλύτερα. Αυτοκαταστροφικές τάσεις δεν έχω όμως αρνούμαι πεισματικά να αφήσω τα διάφορα αισιόδοξα και σαν από λούνα παρκ βγαλμένα τραγουδάκια να μου φτιάξουν το κέφι. Αυτά προτιμώ να τα ακούω στο γυμναστήριο καθώς πρέπει να ομολογήσω ότι αποτελούν εξαιρετικό κίνητρο για να την παλέψεις όταν το μόνο που θες να κάνεις είναι να κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα! Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η έθνικ μελωδία που χορεέυει με τόση χάρη και τόσο σκέρτσο η Μαρία Ηλιάκη στο "Δέστε Τους" αποτελεί φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα μου γιατί απλά δεν υπάρχει. Σε υποχρεώνει βρε παιδί μου να αισθανθείς καλά, θες δε θες, έστω και για λίγα λεπτα! Αυτό και η μουσική υπόκρουση της ενότητας "Λαδί Πασούμι", πάλι της ίδιας εκπομπής (της οποίας και είμαι μεγάλη θαυμάστρια και πολύ περήφανη για αυτό).
Επειδή το έχω φιλοσοφίσει το θέμα, έχω καταλήξει στην εξής θεωρία: η καταθλιπτική μουσική όταν ακούγεται σε στιγμές που ο ακροατής βιώνει δυσάρεστες καταστάσεις εναρμονίζεται με το γενικότερο περιβάλλον βοηθώντας τον/την να σκεφτεί, να συλλογιστεί, να αποφασίσει τι θα κάνει και όχι να κοροϊδεύει τον εαυτό του/της πιστεύοντας πως ζει σε ένα ροζ συννεφάκι. Δηλαδή όταν ο άλλος έχει μόλις χωρίσει και ακούσει το "I got a feeling that tonight's gonna be a good night" θα αναθαρρήσει προσωρινά και μετά τι; Όταν το τραλαλα τελειώσει θα επανέλθει στην πραγματικότητα μετά από μια πρόσκαιρη χαρά των 3-4 λεπτών. Σκοτσέζικο ντους. Σε κανέναν δεν αρέσει το σκοτσέζικο ντους.
Με λίγα λόγια, όταν θες να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα πρέπει να το κοιτάς κατάματα και όχι να πλανάσαι πλάνην οικτρά (λέγοντας την παραπάνω φράση φαντάζομαι τον Chuck Norris να έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση του ξυλοκοπήματος και να το παίζει προπονητής/μέντορας σε εκκολαπτόμενο φυντάνι). Με το να ακούς τραγουδάκια φτιαγμένα από όνειρα και χαρά δεν πρόκειται να φτιάξει τίποτα. Suck it up λοιπόν, κάνε την ενδοσκόπηση και την αυτοκριτική σου και πάμε γι'άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου