Πριν κάτι βράδια αναπολούσαμε με το φίλο μου το Μάριο το πόσο καλά περνούσαμε πριν 4-5 χρόνια. Τις στιγμές της χρυσής μας εποχής, κύρια γνωρίσματα της οποίας ήταν η έλλειψη άγχους, η διασκέδαση χωρίς αύριο και τα γέλια χωρίς σταματημό. Κατανοώντας πλήρως ότι η εποχή αυτή έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όχι μόνο για τη δική μου παρέα αλλά και για τους περισσότερους που γυροφέρνουν την ηλικία σταθμό των 30 χρόνων, θυμήθηκα ένα τραγούδι που με είχε βάλει να ακούσω κάποτε η γιαγιά μου. Μίκρη τότε, δεν έδωσα καμία σημασία. Τώρα όμως το τραγούδι αυτό φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, αφήνοντας μία διάχυτη μελαγχολία στην ατμόσφαιρα για τις μέρες που πέρασαν, ακούμπησαν και χάθηκαν.
Στα κατάμαυρα μαλλιά μας θα ΄ρθουν χιόνια
και η αγάπη με τα χρόνια θα ξέχαστει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου